Η νοοτροπία βέβαια είναι διαχρονική και μου θύμισε έντονα έναν πρώην δήμαρχο Αθηναίων κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Στην προσπάθειά του να διαχειριστεί παρομοίως σε υπερθετικό βαθμό το παγκάρι του δήμου, ανακάλυψε μαζί με έναν ομόσταυλό του δήμαρχο Σπάρτης, πως δεν είχε υπογραφεί η σύμβαση λήξης του πελοποννησιακού πολέμου!
Πεδίο «επένδυσις» δόξης λαμπρόν!!! Τότε βλέπετε δεν είχαν ανακαλύψει ακόμα τις «αναπτυξιακές διαδημοτικές επιχειρήσεις»!
Σε ελεύθερη μετάφραση είναι κάτι σαν το «οικογενειακό excel» όπου προβλέπει πόσα λεφτά αναμένεται να εισπραχθούν (φόροι, επιδοτήσεις, δάνεια κ.λπ.) και πού θα ξοδευτούν (μισθοί, συντάξεις, επενδύσεις, άμυνα, υγεία, παιδεία κ.λπ.). Είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αυτοδεσμεύεται για το πώς σκοπεύει να διαχειριστεί το δημόσιο χρήμα την επόμενη χρονιά.
Πιο ποιητικά θα μπορούσαμε να πούμε πώς είναι η προσπάθεια να βάλει κανείς τάξη στα όνειρα και μέτρο στις ανάγκες ενός ολόκληρου λαού.
Φαντάστηκα τον παπά να κλειδώνει το παγκάρι και να ψάλλει με παθιασμένο ένστικτο…
«Ου κλέεεεψεις, αλλά βάλε το κέρμα σωστάαααα μέσαααά αααάά, γιατί ο Θεός βλέπει κι εγώ μετράωωωωω ωωω ωωΩ!!!».
Σκέφθηκα τον Γκρούεζα όπου αντί για γίδια δηλώνει στρέμματα στον ΟΠΕΚΕΠΕ!
«Δεν είναι κλοπή, είναι συνεισφορά στη φωτοσύνθεση»,
θα απαντούσε με χαμόγελο όταν τον ρωτούσαν!
«Δεν μπορεί…;;» σκέφθηκε! «Έχουμε την καλύτερη γλώσσα! Θα υπάρχει σίγουρα μια και μόνο μια λέξη που θα υποκαθιστά ολόκληρη τη φράση… ..σύγχρονος άνθρωπος που επιβιώνει στη σύγχρονη κοινωνία..»!
Άφησε το στυλό από τα χέρια της. Παραμέρισε μέχρι εξάλειψης την αγγλική γλώσσα από το μυαλό κι άρχισε να ψάχνει στη μνήμη της για τη μία και μοναδική λέξη! Τη μία λέξη που θα έκανε τη διαφορά!
Εκείνη την εποχή λοιπόν πατούσαν τα σταφύλια, είτε με τα πόδια, είτε έπρεπε να τα μεταφέρουν σε κάποιο παρακείμενο πατητήρι. Ο Μπαρμπαγιάννης είχε «μυριστεί» την ευκαιρία κι είχε κατασκευάσει ένα αυτοσχέδιο φορητό πατητήρι. Ένα πατητήρι που έσερνε με το χιλιοταλαιπωρημένο του τρακτέρ από σπίτι σε σπίτι. Ένα πατητήρι που του απέδιδε ένα επιπλέον μεροκάματο στο κοπιαστικό ετήσιο εισόδημά του. Στην αρχή το χρησιμοποίησε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του χωριού, αλλά σταδιακά η φορητή του επιχείρηση απέκτησε φήμη.
